خلیفۀ نا خلف

کاش  دریا  به  کــویـر  دل  ما  سـر بـزند
ای عجب وهم گران! کی؟ به کجا سر بزند؟
روی  هنجـار  بیـابـان  متــولّد  شــده ایـم
و محال  اسـت  نمی  آب  به  ما سر  بزند
شاید اصلاً هـدف از خلق بشـر در به دریست
و بلا  خلـق  شـده  تا  به  شمــا سـر  بـزند
گیسِ بر بـاد زنی فاحشه با غـــم می گفت
عصمتـم رفت که تا نان زنـا ســر بـزند...
از خودم، آنچه که هستم نفسـم می گیـرد
مثل جغدی که به دنیــای همــا سـر بـزند

ما که کلاً تبـــر کفــر به ایمــان زده ایـم
لااقل کاش که شیطان به خـــدا سـر بزند