شعله ور در خویش ــ سر تا پا شررــ می خواستی مْ

در شرارستـــان عشقـــت شعلـــه ور می خواستی مْ

شعلـــه ور از این کـــه بودم بیشـــتر می خواستی مْ

شـــوق خیـــز از بــس که چشمـانی تماشائی تْ بود

شعله ور در خویش ــ سرتا پا شررــ می خواستی مْ

رام گـــردیـــدم ، چـــو دیـــدم رام می خـــواهی مـرا

خیره سر گشتم ، چو دیـدم خیره سر می خواستی مْ

شادمــان بـــودم اگـــر می خـــواستی شـــادان مــرا

شـــادمــانی ای نــدیــــدم تـــا  پکـــر می خواستی مْ

در من افکنــــدی خـــودت را تـا شـــدم بی خویشتن

غرقه در رُؤْیاتْ ــ از خود بــی خبرــ می خواستی مْ

چاره ای جـــز اینـــم آیا بـــوده ؟ ــ وَا وَیـْلَا ــ کنـــم

شکر ــ تنها شکر ــ اگر بی بال و پر می خواستی مْ

بیخـــود از خــودتر ز مـن پیدا نشد گفتی تو چون :

می بُـریدی از خودت ــ شیــدا ــ اگــرمی خواستی مْ

بیشـــتر از این چه می خـواهی ؟ بگـو ، پروا مکن

کم سپردم سر اگر خونیــن جگـــر می خواستی مْ ؟

بر ســــرم تـا روز محــشـر تاج کَرَّمْــــنَای توســـت

از أزل انگار بـــا ایــن زیــب و فـــر می خواستی مْ

حال و روزم را نمی پرسی،چرا؟ چون روشن است

دربــــدر گردیــده ام ، چــون در بدر می خواستی مْ

تازه می گفــــتی : به آســـــانی دمـــار از روزِگارْتْ

در مــی آوردیم بـــی پــــروا چــو بــر می خاستیم!

بر نمی آمــد بجــــز از چشْـــم هـــاتْ اعجـــاز چون

ما فقــط از چشـــم تو شَقٌ الـْ « قَمَر» می خواستیم