صبحـــــدم در باغ گـــــل بودم دمــی
رفـــــت از دل هر غم وهـــر ماتمـی
بوی گل گرمــــای خــــورشـــید بهار
گــــردش و چرخــــی درون لاله زار
چَـــه چـــَه بـلبـل چــــکاوک بوی گل
مســـــتی از شـــــب به جا مانده زمل
حـــال رســــــوا ی مرا کــــیفور کرد
فتـــح کردم آن چـــــه را تیـــمور کرد
گویی از غــــــــــم ها رها گشـــته دلم
رفـــع گردیـــــــده دلــــیل و مشکــــلم
نم نمک مستی ز ســـــــــر گویی پرید
خــــــاری از گـــــل ساق پایم را درید
چون که شد مستــــــی و گشتم هوشیار
گفتم ای ســــــــاقی بیا و مـــــــــی بیار
ساقــــــــیا اکنون بـــــــــیا و مـــــی بده
مطــــربا آواز و ســــــاز نـــی بـــــــده
ساقیا مستم نما مســـــــــتی خوش است
حال مستان فارغ از هستی خوش است
می کجا بـــــی خود کند این حـــال زار
می نوازد مــــی چو بـــاران ،مرغزار
دانــــشا مــی را ز ایــــمانت بــــــنوش
هر چه را باشـد به غیر از این خموش