پونِز

چشمَم  باز و  گوشَم شِنَوا

 آن دَم که تو نواختی و  هِلهِله شُد  بَر پا /

  در اَصل و عَصرِ  عُریانِ  واژه ها 

مَفهومِ  عاصی  من را کِشانید  به عِبادَتگاه /

با ( تِر اما دولَت ) مانده ام بیدار  

با هر شَبت گِریه میکنم با یادِ خاطره ها ؛

و با  باد هر جا روان ,

کو  به کو, فَصل به فَصل,

می وَزم دَرونِ گِیسوانِ  زَنی به نامِ  پونِز ,

که  مُرده بود دَر شب  کارناوال  بادها /

 و( اِین گو نَه ) شُد که

   هَرشَب عاصی-  

 با نئشگی ( تِر اما دوول ) دَر باد قَدم زَنان -

 پونِز را زار میزَنم - 

 که  قَسم ( تُرا -به- ما دُول )- بیا ،بیا .