توبه نامه

چه سان گویمت شکر، پروردگار

دوباره رسیدم به فصل بهار

یکی سال بی بهره و پر ز درد

بسر شد پر از آه و افسوس سرد

نه کِشتم گُلی یا که تخمی گُلاب

ببوید به اندیشه ام رنگ و آب

همه فکر و ذکرم تباهی نمود

نخواندم به شکرانه ات یک سرود

به چنگال افسون دیوان اسیر

شدم همچونان روبهی خوار و پیر

پی مهر تو ایزد پاک باز

نرفتم در این عمر دور و دراز

کنون گاه پیری به تنگ آمدم

به در گاهت ای مهربان دل زدم

دلم تنگ و کوچک تو شاه جهان

ببخشا بر این بنده ی بدگمان

یکی سال نیکو مرا ساز کن

برایم دوصد نعمت آغاز کن

عطا کن مرا عزت و فرهی

که نادم شدم سوی کویت رهی