درشب یلدایی من

در شب یلدایــی من

در شب یلدایی من ردّ پای خواب نیست
این نهنگ خسته را دیگر امید آب نیست

بس که ظلمت دیده­ ام در دست ­های آسمان
بر زبان چشم ­هایم حرفی از مهتاب نیست

با قفس خو کرده از پرواز کی گوید سخن
آرزوی دل به توفان داده ­ها پایاب نیست

چشم سرخی؛ بی­ حیایی؛ آز؛ نیرنگ و ریا
در زمین سرد و بی ­آیین ما نایاب نیست!

سفره­ ی یغما به پهنای وطن گسترده است
هر چه می­ خواهی ببر ای تُرک! وقت خواب نیست!

آتش مِی گر نمی ­سوزد بساط شرک را
نیست آتش را گناهی، باده ­ی ما ناب نیست

ای عروس عشق! دامادی نمی ­بینم تو را
در زمین کورها زیباپرستی باب نیست
                          ***

راه توفان ی­ست ای ساحل نشینان همّتی!
سهم ما دریادلان، ماندن در این گرداب نیست
 

ctrl/cmd+v  در زمان سلطان محمود هر سال دوبار سفره ای برای فقیران پهن می کردند وترکان که در آن زمان از ضعیف ترین افراد جامعه ی آن روز بودند  سهم بیشتری می بردند

 علاوه بر خوردن غذا بردن اسباب ووسایل سفره نیز مباح بود وبه این خاطر نام آن را سفره ی یغما گذاشته بودند