آغوش ِ ملک الموت...

نمیدانی..!!!
وقتی دلتنگ ِ
نبودنت می شوم
دیوارهایِ اتاقم
سردند و بی روح
وجودم
جولانگاه ِ ارواح سرگردان می شود
آینه ها سیاهی میروند
برایم
هم رنگ چشمانت
اشک میریزند
کابوسها پر رنگ می شوند
قناری
پر میریزد کنج قفس
کلاغان
شور شیداییم را
مرثیه می خوانند
و من و تو
مصلوب این فاصله هاییم
و آنجاست که
معنای دنیا برایم
بی تو
جهنم دره ای تاریک است...

پ.ن: آغوشی که بوی تو را ندهد
آغوش ِ ملک الموت است بانو...