سوره ی رویت

درپای تن  خسته ی  دل آبله افتد

گر  بین من وتو قدمی فاصله افتد

هی گو ش دهم برسخن قند سکوتت

شاید که به اعماق دلت زلزله افتد

در مروه ی دیدار سرکوچه حسنت

درسعی صفایت به  قدم هروله افتاد

درپیله ی تنهایی خود شوق تنابم

تا فکر دگردیسی ازین مرحله افتد

درشعر نمازم  فلق  عشق نشیند

گرسوره رویت  وسط نافله آید

دلواپسی ام مویه کند قافیه بازد

فردا که شکیب از غزل حوصله افتد

افتم زنفس بس که درازاست سکوتت

ترسم گرهی کوردراین مسئله افتد

تا نغمه ی   چشمت به دل گوش  اثرکرد

در ناله دردم  عطش هلهله  افتد