آشفته خیالی تا کی؟!

                                                   چون ســــــر زلف تــــو آشفته خیالی تا کی ؟!

من و عشـــق تو و ســـــودای محالی تا کی ؟!

نه کناری   ! نه کلامی! نه  گرفتم ز تو کامی

سهـــم  من از تو فقط خنـــده ی خالی تا کی ؟!

کوچه ی وصل تو را شسته دو چشم تـــر من

بـــزنم پرسـه در این کوی و حوالـــی تا کی ؟!

شــــده در کنــــج دلم سبــــــــــز، نهال غـــم تو

بـــــــــزنم تکیـــــــه بر این تازه نهالی تا کی ؟!

شده ام هــــر شب و روز دست به گریبان غمت

بیـــنِ من با غـــم تو جنـــگ و جدالی تا کی ؟!

خـــون دل در عــوض باده ی لعلـــــــــت نوشم 

تر کنــــــم من لب از این رزق حَــلالی تا کی؟!

روزه ی هجـــر تو را طاقــت افطـــاری نیست

جست جـــــوی رخ آن ماه هــــــــلالی تا کی ؟!

زیر پا می نهــی ام تا که به کامـــت برســــــی

این چنیــــــن سهـــــل کنی سیــــر تعالی تا کی؟!

بس کنم من دگر این خواهش بی حاصل خویش

پر کنـــم دفتــــر از این قیــــــل و مقالی تا کی ؟!