ઇ میراث ِ پدران !

تا کِی‌‌ْ
به خواب خویش آرامیم ؟...
ای کاش‌‌ْ هیچ‌گاه نیارامیم !!...

ظالم‌‌ْ به ظلم ِ خویش در افکــَـنــَد
من و ما را ...؛
چرا که اینگونه بوده است روال‌‌ْ ،
ظلمت به نور چیره شود به هر منوال‌‌ْ ؛

باشد ‌‌ْ
لب‌‌ْ در سکوت، آرام‌تر ‌‌ْ
برآماسد ‌‌ْ ،
چون‌‌ْ چرکین‌گلوی ِ در آماج ِ بغض‌ها مسدود‌‌ْ !... ؛

• یک نکته در سر ِ من‌‌ْ
بـاز ‌‌ْ پیچ می‌خورد:
نکند‌‌ْ سکوت ِ دوخته بر لبان ِ خشک‌‌ْ،
رنج ِ دگر‌‌ْ به رنج‌های ِ دگرتر‌‌ْ
بیافزاید ؟...

ــ آیا به یاد دارید‌‌ْ :
آن روزگار ِ تلخ‌تر از زهر را ‌‌ْ
که شیرین‌تر‌‌ْ از عسل‌‌ْ شده است‌‌ْ
اکنون‌‌ْ به کام‌مان‌‌ْ ؟!... ــ

چقدر دیر شده است‌‌ْ ...
چقدر دور ؛
که حال‌‌ْ
خنده‌ی ِ مصنوعی ِ بر لب‌‌ْ سوار ‌‌ْ
هیچ‌‌ْ دردی را نشد درمان‌‌ْ ؛
هوار‌‌ْ !...

چقدر سخت است ‌‌ْ
که آفتاب‌‌ْ،
زبانه کشد‌‌ْ تن و جان‌اش‌‌ْ
فراز ِ آتش ِ سوزان ِ شیون ِ هر‌‌ْ سار‌‌ْ !

چقدر تلخ است ‌‌ْ
بر بلند ِ طاق ِ هر بُن‌بست ‌‌ْ
باشد ستاره‌ای‌‌ْ
به آه ِ سرد ِ وجودم
حسادت‌اش بشود !...

⊹ ⊹ ⊹ • ⊹ ⊹ ⊹

باشد ‌‌ْ
دگر آرزو به دل مانیم‌‌ْ
چون دل‌هایی‌‌ْ
که به هم‌‌ْ
پیوند نخوردند‌‌ْ ؛
باشد ‌‌ْ
خود را به اندک‌‌ْ ،
همیشه راضی داریم‌‌ْ
چون‌‌ْ حکم‌‌ْ چنین راندند ‌‌ْ
و گردن‌ها ‌‌ْ
چُنین خود‌‌ْ ،
به ذلت نهادیم‌‌ْ !... ؛
باشد ‌‌ْ
چنان‌که: «خود کرده را تدبیر نیست!»

افسوس‌‌ْ
یک تن‌‌ْ ـ حتی ـ
در‌‌ْ آمد شدنی‌‌ْ :
عُصیان نکرد‌‌ْ (!)
آن‌چنان‌‌ْ آسوده برتافت ‌‌ْ
کنار آمد ‌‌ْ
که خوابیـد ‌‌ْ که خوابیــد ‌‌ْ که خوابیـــد ‌‌ْ‌‌ْ ؛
آن دَم
که دست‌ها می‌دید ‌‌ْ
به خون ِ یکدگر‌‌ْ آغشته‌ست‌‌ْ !...

شاید که کاسه‌ای‌‌ْ ،
بلعیده ‌‌ْ
نیم‌کاسه‌ای‌‌ْ تَرَک خُرده‌‌ْ
این‌چُنین‌‌ْ که مَدهوش‌ایم‌‌ْ ؛
یا شاید ‌‌ْ
که کلاهی‌‌ْ گشاد‌تر‌‌ْ ـ حتی ـ
بر سر نهاده‌ایم‌‌ْ ،
که خاموش‌ایم‌‌ْ !...

ــ این ”سکوت ِ تلخ‌‌ْ“ دیگر چیست؟
ــ شاید، یادگاری‌ست !!...

□ ◘ □ ◘ □ ▲ □ ◘ □ ◘ □

☼ پی‌نوشت:

• وآی‌‌ْ از این ”‌خانه ‌‌ْ ‌“
• وآی‌‌ْ از این‌‌ْ ”‌به سوگ‌‌ْ خفته‌‌ْ کاشانه ‌‌ْ ‌“
• وآی‌‌ْ از آستان ِ درش‌‌ْ ، که کوبه ندارد ‌‌ْ !...

من‌‌ْ ”‌باید‌“ به جایی بیاندیشم‌‌ْ که اندیشه‌هایم‌‌ْ را نخوابانند ‌‌ْ !...
آخر ‌‌ْ‌ این ”‌خانه ‌‌ْ‌“ دیگر آرامش ِ ”دیروز“ را ندارد ‌‌ْ ...

◄ این‌‌ْ کبود‌‌ْ آسمان‌‌ْ ، تا همیشه‌‌ْ کبود نمی‌ماند‌‌ْ !... ►


▄▀▄ سُهیل‌‌ْ ▄▀▄