قصه ی آئینه

قصه ی آئینه....

روبه روی سایه های سرد رنج

 در قدمگاه نیاز ....

 پشت بام خانه ی چوبین داد

لحظه ی  تدفین یک دلدادگی تقویم شد  ،

..

در بلوغ یک حصیر نخ نما ی کهنسال

شعر یک شاعر نازک دل مست

در میان دستهای وهم یک واژه شکست

..

داد بر خاست چراغانی رود

 پشت یک برکه ی نور....

 عاشقی نعره زنان جامه درید

بر مزار  کاجهای  اعتماد

سبز شد چشم نفس های دروغ

در مسیر عابران بی نماز ...

شاپرکها  در خلیج انتقاد

بوی گندم را به  هزیان داده اند

در میان  موجهای بی خروش

در سکوت محض یک  ساز چموش

خاطرات سبز ما گم می شوند

این تمام قصه ی آئینه بود .....!

به درود