‌آخرين شعرم را مي نويسم .

مي لرزيد دستان يغما به هنگام نوشتن نامت

من كه جاي خود دارم

وقتي به قاب عكس سياه وسفيدت روي طاقچه مي نگريم

آن را مات مي كند پرده اي از باران ونمك

نموندي ببيني كه بي تو هرشب

يادت را به ستاره هاي آسمان مي سپارم

كه تا صبح منتظرجواب مي مانم

اما هر بار خوابم مي برد

تو مي آيي و من نيستم

هر صبح دهانم طعم شوري دلمردگي دارد

آخرين شعرم را برايت مي نويسم

ديگرنشاني از تو ندارم

هميشه منتظرت بودم ولي هرگز نيامدي

اي زيباترين اتفاق نيفتاده زندگي ام

كاش وقتي مي افتادم امشب از بام

دستهاي بي رمقم را بگيري

ولي ميدانم مرده وزنده من براي توهم مهم نيست

من دلخوش كردن هايم ديگر تمام شده است

خواب اگر واما را جز دلشكسته ها نمي بينند

به عمرم با دل كسي بازي نكردم

گفتند مظلوم وبدبخت است

نميدانستم تاوان بازي نكردن با دل ها

مرگ حضورم در قاب عكس سياه وسفيدت است

...