درد دل با پيامبر

ساده بودي و رئوف

نفَست بوي تبسم مي داد

مهربان بودي

و خدا را

مهربان مي ديدي

با فقيران بودن

مايه ي فخر تو بود

شرمگين بودي از اندوختن شش درهم در خانه...

مال مردم را

نه تو مي دزديدي

نه تو مي بخشيدي

نه به فاميل و رفيقان خودت مي دادي

در نگاهت همه يكسان بودند...

گاه اگر جنگي بود

رحمت و رأفت تو مي چربيد

هيچ با تهمت و تحقير

دشمنت را تو لجن مال نكردي هرگز

و اسيرانت را

زير شلّاق و شكنجه

دست و پا بسته نمي كشتي تو...

اينك اما اينجا

جانشينان تو از ديدن لبخند تنفر دارند

و خدا را

حاكمي عقده اي و رند و خشن مي دانند

جانشينان تو بر منبر تو مي گويند:

اندوختن ثروت اصول دين است

و تبهكاري و تبعيض فروع آن است

جانشينان تو بر منبر تومي گويند:

دزد حرمت دارد

و مجازات براي فُقراست

 جانشينان تو بر منبر تومي گويند:

برخي آيات خدا را بايد

زير سبيلي رد كرد

تا نلرزد دل حكّام ستم پيشه، دمي

جانشينان تو بر منبر تومي گويند:

مردمان نادانند

ما فقط مي دانيم...

كاش اي اسوه ي نيكو!

خلق و خوي تو نمي رفت از ياد

كاش مردم همه مي فهميدند

هرگز اين قوم ستمكار به آئين تو نيست

كاش مي فهميدند

دين تو

دين انسانيت است...