من از روز ازل گفتم

من از روز ازل گفتم ندیم ماه وپروینم

خودم ماهم خودم نورمخودم ماه نمادینم

منم درویش روئین تن منم دهقان هیزم کن

بگواین آسمانها را که بشکافد تبرزینم

خودم لوحم خودم فرشم خودم شیداترین عرشم

بگو این آسمان دیگر نگیرد دست پائینم

درخت سیب بستان از شراب ناخنم شاد است

ببین انگشت دهقانم ولی گندم نمی چینم

خداوند ازازل اول چه زیبا آفرینم داد

چرا بیهوده این خورشید می کوشد به آذینم

خودم باغم خودم بستان خودم انگور تابستان

به چشمان خوش عالم جهانی سبز ورنگینم

چه مغروراست این دریا مگر این را نمی بیند

که دنیاگم شود هرشب به توفان فرامینم