مرا به حرف ، مرنجان

مرا  به  حرف ،  مرنجان

مرا به  حرف ، مشوران

مرا به  حرف  خزاني  قباي  تيره  مپوشان

اگرچه  فصل خزان   است  و  جدا  فتادن  برگ

اميد برگ  و  بهاران ،  خيال  خامي  نيست

خيال  باد  بهاري

خيال  رقص  نسيم

درخت  و  برگ  و  من  و  تو

نسيم  سبزه  نواز

چو  طالب  گلي  و  نسيم  و  سبزه  و  گل

ز   هر   رهي  كه  روي ، گذر  فتد  ناچار

به  تيغ  سرد  زمستان ، شبان  خوف  و  خيال

بهار  را  چه  ببينم

چه آن  خيال  خوشش

برم  به  گور  سپيدي  به  نام  بهمن  و  برف

گذر  كنم  ز   زمستان ، به  شوق  ديدن  برگ

به  شوق  بوي  نسيم

خيال  برگ  و  بهاران ، دگر خيالي   نيست

نگاه  من  به  فراسو  ، به  بعد  تاريكي ست

گذر  كند  ز   زمستان ، نگاه  من  روزي

رسد  به  روز  بهاران ،  نگاه  غم زده ام

روان  خسته ي  من

خيال  روز  بهاران،  خيال  سبزه  و  گل

دمي  اگر  كه  ببينم ، به  سان  رويايي

براي  من  كافي ست

مرا  ز  خويش ، مرنجان

نسيم  صبح  اميد

مرا  به  حرف ، مرنجان

مرا  به  حرف ، مشوران

1389/8/17

كرمانشاه

پ.ن.

من بيشتر ، تفكرات  سياسي - اجتماعي را در نوشته هايم   منعكس مي كنم  اما  دوستي   اين  شعر را   شعري  عاشقانه   مي ديد.... مهم  نگاه  خواننده است... تا چه ببيند...