گذر

گذشت ازبر من آن سرو روان ای خدا

ندارد  دگر این پا  هیچ  توان ای خدا

نمی دانم به چه زبان بگویم به  نگار

نخواهم بی وجودش چرخ زمان ای خدا

چومجنون شده دل برای لیلای خودش

ز عشقش سر گذارم به بیابان ای خدا

بتی سنگیست در  برابر رخ نگار

ملکه های قصر پادشاهان ای خدا

به چه کس بگویم کشته ی یک بی وفام

اسیر بند آن زلف پریشان ای خدا

چگونه رهم ازدست  رقیبان  نفهم

چه بگویم به جمع بی خبران ای خدا

بی تو بها ندارد در و مرجان ونگین

تو رونق می دهی به در و مرجان ای خدا

کدام چشم تو را دید و آفرین  نگفت

قسم نخورد به آن هر دوچشمان ای خدا

کمانی هر دو ابرویش سنانی هر دوچشم

به تیرم دوز با آن تیر و کمان ای خدا

عزیزم رنجه دادن تا به کی این دل ما

تو ما را بیش از این دل مرنجان ای خدا

تو را می گویم ای الهه ی شیرین زبان

ندارم تاب دوری تو امان ای خدا

غزلهای قشنگم تحفه ی چشمان تو

شده اشکم ز دوریت چو باران ای خدا