فصل استبداد

از غم ایام می کشم فریاد

همچو شیرینم در غم فرهاد

راه و رسم این دهر بی بنیاد

هستی و عمرم داده است بر باد

دوره درد است فصل استبداد

می کند بازی با دلت اعداد

در غم و سختی کس نکرد امداد

مانده از دوران خاطری ناشاد

برّه ای بودم در پی ام صیاد

که میان راه از نفس افتاد

بر گلو بنهاد تیغ کین جلاد

در نفسهایش بوی خون می داد

ناله ها کردم تا شوم آزاد

او به کار خویش ماهر و استاد

چشم خود بستم هر چه باداباد

می شوم فارغ زین خراب آباد

می رسد نوبت بر همه افراد

جان پناهی کو زین همه بیداد

گر اِرَم سازی همچنان شداد

کنج این غربت می روی از یاد