تو ایمان خواهی آورد

تو ایمان خواهی آورد

روزی که هیچ ردپایی از آیه های مهرم

بر پلک های مشوش خواب هایت

باقی نمانده باشد

و دستهای سردم در همسایگی گور

همخوابه شود.

آن روز

بوسه های باد

نام مرا به یغما خواهد برد

و از تو چهره ای خواهد ماند

که شبیه هیچ

مردی نیست.

برای نجابت شب هایت

پناه بیر به گونه های تخیل صبح

شاید آنجا

غرابت تنهایی مرا

در قاب  مسلولی ببینی

که زندگی را با لبخندی

به چهره ی عبوس تو

هدیه خواهد داد.

 آنجا

تو ایمان خواهی آورد.