دردِ شاعری

در میانِ ما کدامین شاعرِ از ما جدا

در درون شعر می سوزد بدونِ ادّعا؟

او که تا صبحِ شبِ یلدا سرود و شعر خواند؟

یا که تا صبحِ شبِ یلدا بدونِ یار ماند؟

او که می سوزد درونِ گرمیِ اشعارِ خویش؟

یا که یخ بسته ست اندر سردیِ افکارِ خویش؟

او که در هر بیت شعرش قصّه ای بی انتهاست؟

یا که سوّم شخصِ مفرد در نهادِ جمله هاست؟

وای! عجب دردی ست، دردِ شاعریّ و بی کسی

زنده بادا این سفیرانِ غم و دلواپسی.........