حسرت...

برف که میبارد ،تنم میلرزد...
نه از این سوز استخوان سوز،
که از حسرت نداشتنت...
ترسم از یخبندان احساس توست...
خیالت هم گرمم نمیکند ،
وقتی تنت میسوزاند ،
آغوش دیگری را...
آغوشت بوی غریبگی میدهد...
من با کدام هیزم نگاه
آتش بزنم این دل متروکم را...
باید سیگاری روشن کنم ،
تو را ،
خیالت را ،
آغوشت را ،
یکجا به آتش بکشم ...
شاید گرمم کرد ، نمیدانم !!!
بن ِ استخوانم فریاد می کشد...
سرمای نبودنت ،
سخت تاراج میکند آغوشم را...
نمیدانی که...

پ.ن: سرمای زمستان اشک میریزد
وقتی دستانم سراسر خواهش توست...