زمستان

 باز آمده زمستان ،هنگام خــــــواب بســــــتان

گاه وداع ز بلبل مرغ هَــــــــــزار دســــــتان

درخواب غوطه ورشد گـــــل های باطراوت

آمد نسیم ســــــــردی از پشت آن دهســـــتان

سرما و دود آتش،بنشـــــــــسته باز در چشم

از نو سپید گشته آن کوه در کوهســـــــــتان

آمد صـدای تیــــشه از جنـــــگلِ ســـــــپیدار

گویی به جنـــــگ رفته هیزم شکن زمستان

سردی و این سیاهی حاصـــل زدود و سرما

با خود دوباره دارد در پشت سر گلســـــتان

اکنون نشسته برفی سنگین وسرد و خاموش

بار دگر بـــــروید گلــــــها ز سُـنبلســـــــتان

چون بنگری تو دانش این هاهمه نشانه است

از خـــالق دو گیـــتی نزد خــــدا پرســــــتان