غروب

غروب

آبستن اشکیست

که روان می چکد از چشم

تا بلرزاند  شاخه ی بیدی خشک

در خیابان فراق ،

خانه می سازد

کبوتر بر شانه ی صیاد ..!

و می رقصد جامه ای در ضیافت باد

این زخم دهن باز

به سلامت اندیشه ام پیله کرده است

در حجم نگاه یک مترسک پیر

اندازه ی اندوه مرا می دزدند

این درد لعنتی  که به پیراهن من دوخته اند

مرا می شکند

و کبوتر در خیال کوچه بازی می کند

و من ازفاصله ی تنگ غروب

زلف اندوه تو را شانه می کنم

غروب آبستن اشکیست

و من اواره ی صحرای فراق