من زیرِ بغضِ تو چترم رو وا کردم...

ابرِ نگات بارید،رو حسِ خشکیدم

من سبز شدم با تو،اینو نفهمیدم

کم میشدی تا من،سَر بِره رویاهام

کم میشدیو من ،اینو نمی دیدم

.

عشقت مقدس بود،درکش نمیکردم

قلبِ تو معبد بود،واسه پرستیدن

سایت رو هر لحظم،تصویرتو حک کرد

چشمام کم بودن،واسه تورو دیدن

.

من زیرِ بغضِ تو

                       چترم رو وا کردم

                                               من نقطه چین کردم

                                                                        رویاتو از حسم

اما تو خندیدی 

                 رو به من و هربار

                                          درد میکشیدی از

                                                                  باورِ احساسم

.

ردِ قدم هات رووو،خاطرِ من جاموند

فکرم رو هر جایی،سمتِ تو برگردوند

میخوام که برگردم،من خستم از رفتن

هرمِ تنِ جاده،احساسمو سوزوند

.

با باورت میخوام،از حادثه کم شم

با تکیه به قلبت،از فاجعه رد شم

میخوام رو به مرزت،پُل شم،از احساسم

هرجا بری تنها،من مقصدت باشم