چه جای نغمه ی آزادی؟!

سری فتاده بر آتش  ها

تنی سپرده به صد دریا

به جز نوای مباد! ، این باد!

نمانده ام نفسِی در یاد

لبم فسانه  نمی گوید

دلم بهانه  نمی جوید

از آن بهانه ی شورانگیز

شُکوهِ پنجره ی پاییز

که رنگ شعله ی شورم شد

ستاره گشتم و نورم شد،...

به جز هوای پُر از خالی

نمانده در سرِ این شالی

که می دمد ، همه دم ، دردی

به ضرب رشته ی  دمسردی

که در خرابه ، خدایی نیست

چه؟!، جای چون و چرایی نیست!

چکیده، حسرت از آبادی

چه جای نغمه ی آزادی!