کباده ای به وسعت خاک

به  واژگونی ی درختی نظاره نشسته ام

که ریشه اش را در آسمان تنیده اند !

و با ریسمانی آویزان ،

موروثی تیمارگرش را رسم می کنند !

خواصش را می آزمایند !

و هنوز میوه ی نحوستش

بازار دارد .

نگاه من از دیروز

برصفحه ایست ،

 که  بازیگران پخمه اش ،

به چشم های خنگ تماشاگران

  دیده دوخته اند ،

و چپاول را

برای فردای دهان های بازذهنشان ،

       بر صحنه می برند .

               چه کر ... !

                   کور ... !

                    و نفس گیر.  .  .  .َ