اي كاش

يادم هست

كه معلم مي پرسيد

و من شكفتم وقتي رنگ شدي بر رخسارمن

و زنجير گناهم را ربودي

كه بي بند

به دنبالت بدوم

تا آه   تا حسرت

تو گويي سلطاني

خويش را باختم و تنها يافتم

و مليجك روح من زمين را شكافت از خشم

ديدم كه واژه ايكاش چه بي عمل شده است

ستيز من و يادتو

و غنيمت شعر

كه خواندي خود را:

مرگ: همان من

و نوشتم خويش را

مرگ: همان تو

و معلم مي پرسيد:

اجازه!

برخواستي و رفتي

و باز ماندم بي تو

نوشتم: اي كاش...