قدیم به استاد پژواره عزیزم

ما راکشاندی عاقبت بر درگه میخانه ات

حالا که این دل آمده مستش کن از پیمانه ات

ساقی توئی ساغر ز تو ما هم گدای جام لب

دستی ببر جامی بده از آن لب جانانه ات

آتش زدی بر جان من باید تماشایش کنی

امشب بیا تا بنگری جان دادن پروانه ات

گفتم نرو پیشم بمان ام نکردی اعتناء

منهم  ندارم پاسخی این دل شده دیوانه ات

(پژ واره ام)* باقی توئی بر این دلم ساقی توئی

چون گیسوان دلبران سر می نهم بر شانه ات

/////////////////////////////////////////

شب افروز21/9/89

*تقدیم به داداش ترکمان (پژواره)عزیزم به ادب برادری