ما را می شمرد !

روزهایی

چه بد مچاله می شویم ...

در بوی گس و چرکِ  اسکناس !

که ما را

می­ شمرد...

تا می­کند ...

می­ پیچد ...

و در درز تنگ روزگار

آنچنان می سایدمان

که گویی

نفس خورشید هم

محتاج

ثانیه شمار صفرهای اوست...

...

و بر اَبرهای عاطفه

آنگونه پلید

چنگ می­زند

که بارش هر مهری

رویایی دست نیافتنی می­شود

...

چه خوش است

شبی

که طومار این روز را

در هم پیچد ؛

و فروغ ستارگانش

به سخره گیرد

همه­ ی صفرهای بی­ بها را

و

حافظه ­ی تاریکی­ اش

به رخوتِ خواب سپارد

شکوه خالیِ

حسابهای لبریز را ...

...

چه تصویرِ پرشبنم و معطریست

خوابِ

سخاوت سرشارِصورتی نسترن ها

در دستهای

سپید و عریانم ...