مجنون

یک شبی مجنون نشست و گریه کرد
از فراق لیلی خود در فراق
طوفان
به جای باد طوفانی کنم دریای این دل را
نگیرد او قراری لحظه ای آخر قرارم نیست
بازار
گرفتم این دلم بر کف سر بازار بی مهری
ربود سوداگر گردون نمیدانم کجا رفت او
قرار
قرارم را گرفت این بیقراریهای پنهانی
که در ویرانه ام امّادر این شبهای ظلمانی
قفس
عمری اندر این قفس ماندم من بی خانمان
تا که روزی پر بگیرم من از این زندان تن
تقدیر
شدم بازیچه تقدیر تو میدانی غزل بانو
به صحرای دلم هر دم پریشانم چو آن آهو