بامن باش

شب وتنهایی وباد وهجوم درد ، بامن باش 

میان بهت دیوار و خزان سرد  با من باش

لبم خشکیده ازسرما غزل در سینه می لرزد

چراغی،شعله ای،شمعی،اگرچه زرد، با من باش

تمام بودنم خیس از خطوط موج اجبار است

پری خواهم که پرگیرم دراین شبگرد،با من باش

نمی بازم دراین بازی  اگر هم بازیم  باشی

به سر شد دوره ی چوگان، بیا در نرد بامن باش

شب تنهایی و باد و هجوم درد آسان است

زمستان را به زیر آرم،دراین آورد ،با من باش

تمام لحظه هایم  را به اشک شوق  می بخشم

نترس ازآنچه چه پیش آید، بیا برگرد ، با من باش