لقمانِ عشق

لقمانِ عشق

ای پرستوی نغمه خوان

کوچ کن

به فضای تنگِ دلم

سال هاست

در آغوشِ تنهایی مانده

از درد و هجران

پناهگاهی است

در سکوت مطلق

و تاریکی اتاق هایش

از پنجره ی ماه

قابلِ رویت است

و گرمی حباب  هایش

از روزنه ی خورشید

بوسه خورده است

در دیارِ غربت

طبیبِ دل ها باش

و با رشته ی کلامت

زخم های کهنه را بخیه بزن

همانا لقمان عشق

لقب می گیری

در واپسین لحظات

جاسم ثعلبی (حسّانی) 24/07/1392