همراهم باش .. ای مقصد و مقصود من !

تو ! مقصدم بودی....

ولی من !

... با تو شروع کردم ، ..... زمین خوردم  و دست هایم را گرفتی ..... پابه 
پای من راه آمدی ، .... وتنهایم نگذاشتی .....

چگونه است که تو ...... هم مقصدم بودی،؟ هم همراهم  ؟ و هم یاری کننده ام 
؟!!

چگونه ؟؟؟؟ مگر نمی بایست مقصد را در انتهای جاده جست ؟؟؟!!!

......؟

نه . تو را نباید در انتهای راه جست،

راه ها متفاوت است ..... مدت ها نیز، ...

پس تو در انتهای راه نیستی ..... تو ، تمامی لحظاتی هستی که ما در این راه قدم می گذاریم ....

تو همین ملازمتی ، همین همراهی بی چشمداشت ، همین محبت بی تکرار ، ..... همین 
ماهی که درگستره ی چشمانم هلال می شود،  همین خورشیدی که گرما می بخشد دستان 
سردم را ، همان گلی که عطر عشق را در من زنده می کند ............. تو تمام این راهی .......

من ! دیگر مرگ را آرزو ندارم ، ....... همراهم باش ، ای مقصد و مقصود من ،

فرقی نمی کند جاده را در این دنیا بسازم یا در دنیایی دیگر ! ......

مهم این است که من، آن را بسازم در حالیکه که تو! دست دلم را محکم گرفته ای  .......!

 "نیلوفر مشفق"

1391/03/25