سحر

خرقه زهد برکنم جامه زتن به در کنم

بر رخ دوست بنگرم در نظرش نظر کنم

باده ی شوق سر کشم پای ز خود برون نهم

مست و خراب و می به کف معجزه ای دگر کنم

طالع خویش را ز نو با لب او کنم طلب

آتش اشتیاق را بال و پر سفر کنم

با دگران چه سال ها عمر نموده ام تلف

چونکه شوی تو یار من از دگران حذر کنم

من ز سَحَر ، سَحَر ز من ، سِحر کنم بدین غزل

شام سیاه خفته را در هوسش سَحَر کنم

چون به سرای من رسی راز و نیاز من شوی

قَدر و قَدَر به هم زنم زیر جهان زبر کنم

عافیتم نمی رسد تا که بلاکش غمم

من که برای عشق تو روی به هر خطر کنم

از شرر نگاه تو شعله گرفته جان من

شعله شدم که سینه را محفل پر شرر کنم

جنگل زخم خورده ام گر نشوی بهار من

عاقبت درخت خود وسوسه ی تبر کنم

گریه و خنده ام شدی ، گریه که هست جای خود

باد که در خیال تو ، خنده به چشم تر کنم