(( عشق زلال ))

گویمت از عشق : کان جوشان مجوی

چونکه خود آید چو شد باران به جوی

مهر چون  با جستجو آید به دل ؟

عشق دارد بهر خود سامان و خوی

مهر نی پول و تیولی یا مقام

نور باشد : دیده کن رخشانه سوی

شو به سر در زندگانی و تلاش

راه خود یاب و در آن مردانه پوی

در گذر : در عشق اگر درگیر شد

همتی بنما ز تو دردانه روی

افت و خیز و پیچ و خم در عمر بود

چرخشش دارد هزاران خان و توی

عشق اگر آمد تو باید هوش بود

از زلالین چشمه اش بستان سبوی

.............................................

26 / 6 / 92