جای خالی ات قشنگ است...

در لابلای حسِ نبودنت

ناقوسی از مِهر پُر می شود

و من راهی را یافته ام که به ستاره های زیرِ خاک می رسد!

از آن پس

سَرَم به جایی می خورد که سقفِ آسمان هم از آن کوتاهتر است.

اما اینبار

حال و هوای یک قهوه؛

یک فنجان حس؛

یک رژ ِ به جا مانده؛

و بخارِ بلند شده ی گم در دودِ سیگار

و دلی که گره خورده به مُردابت،

وگرنه با اولین قطار می رفتم.

کاش و ای کاش بوی تنت به سلول های مغزم نچسبیده بود!

تو خوب می دانی

قلبم توان ایستادن و پایم یارای رفتن ندارد...

هولم می دهی؟

 ولی من تا آخر این اتوبان را می دَوم

و غصه می خورم

و می خندم

و به ناچار می گویم

زندگی قشنگ است

تا کسی به جای خالیِ تو شک نکند..!