در تمنای رفتن

تصویر :

شب های بیداریم را ،قصّه

و روز های بی فروغم را

شعری خواهم ساخت

تا تلفیقِ آتش درون و

سیاهیِ مزارم را

از هم اکنون تصویر شوم

چشمِ تزویرِ تقدیر را

===========

پلِ صراط :

این چه راهیست پیشِ رویم ؟

گفتی که چون تارِ موئی ست امّا !

نازک تر هم

نه پائی که براهم رانَد

و نه عصائی توانم باشد

بر تکیه اش

پیش رویم دوزخ

و در پس ،برزخی بدتر

این آتشِ دلِ پر شرر

جهنمی ساخته بر من

این دل تنگ زیسته عمرش را

به چه سان راه ،تنگش کردی

گوئی که قرارِ آمدنم نخورده است رقم

که هراسِ گذشتنم را داری

ازین مَعبر که نامش

پلِ صراط نامیدی و

من ، پلِ بی راه

نامم