هجرت

فصـل ِ سـرد ِ سفرم نزدیک است
نیست پای ِ سفری دور و خموشی در راه
می کشانـَـد به سراشیـبی ِ محـزون ِ سقوط
زیستـنم را نـاگاه
نـه توانـم که ازین فاجعه ی هجرت ِ خویـش
ره گریزی یابم
نه بـه آن روزنه کز دور به سو سو زدنش روی ِ امیدست دلی ، خوش دارم
چشم بستم به ندایی که مرا می خواند
هـر زمـان بر سر ِ پیمان ِ نهادینه ی جان
یـاد بـاد آن جانی
که به یُـمْـنش همه تن بود به پایـش قربان
نیست دیگر نفسی
در پـس ِ وهم مه آلود نفس هایی که بس تـاریک است
ره گریزی نـه  به راه
فصل ِ سرد ِ سفرم نزدیک است..