درخت و نسیم

توی یه صحرای دور

دوتا سقائک پیر

پراشون خسته ی راه ، دم شب بود واسه پرواز دیگه دیر

اولی گفت :

<<شبو پیش تک درختی سربیاریم که بود اونجا سال پیش>>

دومی گفت:

<< اما دیگه تک درختی اونجا نیست

تک درخت از همه دنیا بی نصیب

یه نسیمی می گذشت دلشو داد به نسیم

نسیمش میون شاخه هاش پیچید

زد غبار غمو از رو برگا ریخت

توی اون صحرای دور

عطر عاشقی پیچید...

روزا خیلی زود گذشت

موقع سفر رسید

نسیمش اهل سفر بود تک درخت بسته به خاک

نه نسیم بود اهل موندن نه درخت داشت پر پرواز

همه عشقشون شرر شد زدو تک درختو سوخت

فقط از درخت تنها مشت خاکستری موند

حالا اون درخت تنها مشتی از خاکستره

به امیدی که نسیمش اونو با خود ببره>>

اولی گفت:

<< می بره؟ >>

ایمان نوش آذری