آزادی

نه بنده وزنم

نه مست قافیه سازی

نه تشنه ام

به سرایش

میان قافیه بازی

زمان زمانه ی آهنگ و اوج و عروض نیست

بیا و آزاد سرا باش

تا که دل بازی

بیا و آزاد سرا باش

میان این شب شوم

که جلوه جلوه ی بند است و

مرگ و

جان بازی

نه قافیه برهاند تو را ز بند شهان

نه وزن غم برساند تو را

به اوج مهان

بهای تو

به بهای عروض و قافیه نیست

نباید این همه ارزش به بندگی پوشی

بهای تو همه احساس این شب تلخ است

نه شعر سازی و

با آن

به عاقبت سوزی

بهای تو به همین نان خشکه ی شب نیست

که پادشاهی دهدت

چون فقیر خوش سازی

من از دل غم تلخی به تو خبر آرم

که شب

شکسته غروری

ز عمر ناراضی