قصیده جنون

شب در تپش نگاه پاکت اندیشه ای عاشقانه دارد
دوری و نجابت و صبوری بی گریه مرا نمی گذارد
 

باران شبانه ی سکوتم در بستر دوریت گرفتست
این زجر خمووده ی جدایی تا پرتو ماه پا گذارد
 

شبهای جنون بی تو بودن مرگیست فراتر از بهانه
کابوس سیاه دوری تویک بازی تلخ این زمانه
 

تا خانه ی من ز غم بمیرد
در هق هق مرگ سر گذارد
 

دوری ونگاه خسته ی من

سرد است
چو دست این زمستان

دوری و
دو رود گونه ی من

سرشارترین

ز سیل باران
 

در جرگه ی دوریت زمین مرد
افسانه ای عاشقانه افسرد
این قصه ی خود فریب رفتن
گل های سرور و عشق پژ مرد
 

من بی تو ام و توفارغ از من
تو بی منی وشبیه لبخند
این قصه ی پر عذاب بودن
من را به طواف گور دارد
 

در لحظه ی سردی ام ز دنیا
خاموشی بی نصیب فردا
من را تو کمی به یاد آور
شاید که سکون بگیرم آنجا
خوش خند به روی پیکر من
تا شاد شود دل من آنجا
فریاد بزن که رفت و افسرد
خاموش شد از نگاه دنیا