شب، بی ستاره

من از درد می نویسم

و از سر رفتگی حوصله ها

وقتی که ابر،

جلوی دیدن مرا می گیرد

و فاصله ی مرا تا ستاره،

هویدا می کند!

من از ضعف می نویسم

و از لرزش تارهای وجود،

وقتی که درون تهی ام

پر از آهنگ بودن توست!

و از سایه می نویسم،

و از شروع!

و از نقطه هایی که پایانشان پیدا نیست

و تو مدام آنها را کنار هم می چینی!

و از وحشت می نویسم

و از گریزانی ام،

وقتی که بی مقدمه،

سکوت می کنی!

آنوقت من،

نوشته هایم را خط خطی می کنم

و تو را به دست کالی اندیشه ها می سپارم

تا هر کجا که دلشان خواست، با خود ببرند!

وقتی تو نیستی،

باور کن؛ واژه پست می شود! و خیره سر!!

گلو، از کوک می افتد

و ناهنجاری بیداد می کند!

بیا دوباره شروع کن

و همه چیز را در چهره ام ببین!

من قول می دهم؛ دیگر یاوه نگویم

و آهنگ لغزش را، درون گورستان اندیشه بنوازم!

تا ثانیه عبور کند،

و تو باور کنی،

کلام، آلوده نیست!