حوا خودش آدم شد از آوارگی روی زمین

می شویمت از دامنم، ای لکّه ی ننگین من

دارد سبکتر می شود بار دل سنگین من !

با تیشه ات محکم  بزن، بر کوهِ غم  فرهادوار

حالا که گیر افتاده ای در قصّه ی شیرین من!

با گریه ام می شویمت، تاب وُ تب دیوانگی

ای خنده ی اجباری و ُ افسانه ی غمگین من!

 امشب که عقدم کرده ای با مِهر آب و آینه

حتّی غزل رقصیده در دنیای آهنگین من

 بشکن من ِ افسرده را، آخر صنم بودا *که نیست

دیواری از ایمان بکش از کعبه ات تا چین من !

***

حوّا خودش آدم شد از آوارگی روی زمین

اینگونه ارشادم نکن ، پیغمبر ِ بی دین من

پ/ن: *بودا به چینی: 布袋؛ به پین یین: bùdài، که در تلفظ به زبان ژاپنی، هوته ئی یا هتی، خوانده می‌شود، یک خدای فولکلور چینی است. نام او به معنای «پارچه گونی» است و به کیسه‌ای اشاره دارد که او همواره به همراه خود حمل می‌کند. او تقریبا همیشه در تصاویر در حالی نشان داده می‌شود که لبخند بر لب دارد یا در حال خنده‌است. از این رو، نام مستعار وی در چین، بودای خندان (به چینی: 笑 佛) می‌باشد. در عین حال در کشورهای انگلیسی زبان، وی به طور معمول با نام بودای چاق (بودای چاقالو) نیز شناخته می‌شود.