چایی

بنام خدا

 وعده ی صبحانه را خوردم نهار آماده بود
بعد چایی از غم دنیا نوشتن ساده بود
ساده بود اما قلم در پیش روی واژه ها
بی تفاوت در کنار برگه ها لم داده بود
می شکست هر سطر سطری را موازاتی نبود
گاه نون تا نان شود هم وزن یک کباده بود
در مساوات قلم تقسیم معنایی نداشت
جمع کردن بود و تفریق از حساب باده بود
امتداد زندگانی بعد مستی سخت نیست
تلخ کامی ها سزاوار دل آزاده بود
دود سیگارم هوای شاعری دارد غلیظ
چایی سرد غزل باز از دهان افتاده بود