ایران

من از انسان فرداروز میترسم 
از این تَنهائیه مرموز  می‌ترسیم 
من از آواز این ننگ  فرورفته
 که دل ها را به دور هجمهٔ بهتان و 
اِبلیسی که صد رحمت به شیطان و
 آن مار دو سر  آوازه اش 
ننگ است و بدنامی
 و ضَحاکی کنون
 دل را به آن خوش کرده 
در تاریکی مبهم
به  سرمای سقوطی از پس 
این تاول خشکیده بر سوگ سیاوش
 همچو آرش با کمانی از دل امید
  در اوج کوهی از الماس و آتش
 بر فراز این زمین و 
خاک جانانَش
 همه گم کرده راهش را 
چه نامی داشت این ایران
 سرای تا ابد جاوید
 اما تلخ از این دوران 
من از انسان فردا سوز  میترسم  
از این غمگینی امروز میترسم