روزه سكوت !

نور آفتاب

به پای کاج های سر به فلک کشیده افتاده  !

برای دیدن روی ات ،

 گرم تلاش می کند

تا میان این  بی پنجره ها ، تو  را بيابد !

روزه ي سکوت گرفته اي  !

و صدای آرامش ات را

رسانده اي به بلندايِ قامتِ غروب !

من نیز هوایم به غربت نگاه مهربانت آلوده شده !

لب هایم

در عطش بوسه ای است

به دست های خاک خورده ات !

زیبای من ...

امشب بين اين همه قاصدك

چشم به راه تو ام !

زودتر به خوابم بيا و رهایم کن

از دغدغه ی چشمهایت !

خوب می دانی که این خیالم را 

با کسی جز تو تقسیم نخواهم كرد !

اين دلنوشته را در تيرماه 1389 به ياد پدر عزيزم نوشتم و حالا با کمی ویرایش به آرمينه کاظمی  بزرگوار تقديم مي كنم . شايد احساس نهفته در سطرهاي اين حقير تسلي خاطري برايش باشد .

ياحق