پنجره

سحرا باز تویی خانه خراب 
با من از رمق افتاده چه کار است تو را؟... 
ساعتی نیست که رفته است ز سنگینی پلک
خواب بر دیده ی من تازه نشست
این چه بود آمدنی؟... می بینی
آخرین مونس تنهایی من باز شکست
من که بستم همه ی روزنه های وسط پنجره را 
از کدامین ترک پنجره باز آمده ای؟
شاخه هایم خشکید
باد با خود همه ی برگ تنم را دزدید
تاب نوشیدن نور از من افتاده به دور...
لطف فرما و اگر خاطر ما می خواهی
دست بردار از این سرکشی بی گاهت
 چشم در راه برای تو در این خانه کسی نیست... نیا
بی شمارند دگر پنجره هایی که در این شهر مداوم بازند
و با ذوق تو را می خوانند...
برو آنجا که لبالب شده از شوقِ نفس
و هوایی که در آن عشق به اندازه ی کافی کافیست