رفتگر

شعر: رفتگر
در کوچه‌های سرد، با دل‌های غمگین،
رفتگری می‌گذرد، با جارو و زین.
چشمانش پر از قصه، لبخندش پنهان،
در دلش هزاران درد، در دستش یک جان.
هر روز صبح زود، با زحمت و امید،
پاک می‌کند غم‌ها، از دل‌های پلید.
صدای جارو، نغمه‌ای از دل شب،
او می‌داند که دنیا، پر از درد و عجب.
در کوچه‌های خالی، سایه‌اش می‌رقصد،
تنهایی‌اش را با زباله‌ها می‌سازد.
شاید هیچ‌کس نبیند، زحمت‌های او،
اما دلش پر از عشق است، در این دنیای زرد و کُند.
رفتگر، ای فرشته، با جارو در دست،
تو می‌دانی که زندگی، گاهی سخت و بی‌رحم است.
اما با هر قدمت، امیدی تازه می‌کنی،
در دل تاریکی‌ها، نوری را می‌پاشی.
پس بگذار که برود، این روزهای غمگین،
چون فردا دوباره، می‌آید با رنگین.🌼🌼🌼🌼🌼🌿🌿🌿🌿🌿🌺🌺🌿🌿🌼🌼🌼🏵️🏵️🏵️🏵️🏵️🏵️🏵️🏵️🏵️🏵️🌼🌼🌿🌿🌼🏵️🏵️🏵️🏵️