the end of the end*( انتهای آخر

درود. آقای افشاری...حقیقتا شعری است در خور ستایش. واقعا عمیق.
گشودم پندارخانه مغز خود را
تا نیستی را معنای هستنش یابم...
در مصراع «تدخین تنباکوی تنبور زن تکیده ی تنها» تلاش برای رساندن طنطنه الفاظ به گوش مشهود است‌. (برای عزیزانی که نمیدانند تنبور ساز یک زهی با سه سیم است که خصوصا در منطقه غرب کشور نواختن آن رایج است و اتفاقا واژه طنطنه ممکن است از نظر تاریخی با «طنبور» تناسبی داشته باشد).
هیاهویی تا ابد برای هیچ
در انتهای جاده بن بست ...
جالب است: نه در میانه جاده بن بست! بلکه درست وقتی به انتهای جاده بنبست می رسیم این هیاهوهای هیچ و پوچ به گوش میرسد.
و در ادامه:
مرد پالانی
سرخوش از خریت ها بدنبال خود میگشت
طنز تلخی است؛ «مردِ پالانی» ترکیبیست بس عجیب؛ چند جور میشود خواند:
مرد که خودش پالان بر دوشش دارد و مثل دراز گوش ها برده است و با خریت هایش سرخوش...یا نه! مردی که بر پالان بقیه سوار است و از خریت های اطرافش سرخوش است (چون حسابی سود می برد). و بعد به «به دنبال خود می‌گشت» را هم دست کم دو جور می‌توان معنی کرد: به دنبال خود گمشده اش میگشت و بیهوده می خواست خودش را بشناسد - چه کار پوچی! یا اینکه می توان این عبارت را معادل «دور سر خود گشتن» و علاف بودن و سرمستی در خریت تفسیر کرد.
مخلوطی از تراژدی و طنز
در فیلمی بنام
قایم باشک بازی با خدا در دشت...
هر چند در مصراع های زیادی این نکته هست اما ببینید حروف چه قشنگ می‌رقصند: قایم «با»شک «با»زی «با» خدا در دشت (سه بار تکرار با، پنج بار «ا» کشیده، و در انتهای مصراع سه بار «د» که خوب جا گرفته اند. شاید معمولی به نظر برسد اما همه اینها در کنار هم هستند که موسیقی را عالی می‌کنند).
«قایم باشک بازی با خدا در دشت» رنگی از طنز و بیهودگی را القا می‌کند: قایم باشک بازی با خدایی که همه چیز را میبیند؟ اوکی! حالا کجا؟ در دشت! اتفاقا...اصلا دشت جای خوبی برای قایم باشک بازی نیست چون صاف و هموار است. آدم را یاد حافظ می اندازد:
کرده ام توبه...(چه خوب!)
به دست صنم باده فروش... (وات دِ هل؟؟؟ توبه به دست بت آن هم باده فروشش؟ اوکی خب؟)
که دگر می نخورم... (اههه، بت باده فروش توبه ات داده که دیگر می نخوری؟! خب ادامش)
بی رخ بزم آرایی (😶😐😐😐😐😐😐)
قایم باشک بازی با خدا در دشت هم چون کاری که از حافظ مثال زدم در دو مرحله مارا غافل گیر می‌کند.
من معمولا تفسیر نمیکنم و جهابینی شاعر را بحث نمیکنم چون نه در این مقال میگنجد نه اصلا شعر آیینه خوبی از جهانبینی فلسفی شاعر است. شعر محل برخورد تناقض هاست...جایی که فلسفه از کار می افتد و به قول آقای مهرداد عزیزیان انسان «سقوط فلسفه» را میبیند و فلسفه چون هیاهویی‌ست در انتهای جاده ای بن بست!
ضمنا یک نکته بسیار کوچک: فکر میکنم در مصراع اول اگر «که» در آخر مصراع اضافه شود بهتر است یعنی: «...نیست، یا که هست؟!» این هجای کوتاه «که» در این سیاق به نظرم آهنگ و نفوذ کلام را قوی تر میکند. البته ممکن است من در اشتباه باشم.
این صفحه را سبز میکنم تا عزیزان بیشتری این شعر را ببینند و البته نظر بدهند.