صحرای وهم

در تو یک _من_ گم شده باید که پیدایش کنی 
یا که قلب سنگ خود را باید اهدایش کنی 
می‌نویسی در میان بغض و دلتنگی چرا 
عاشقی! همجنس پاییزی؛ که اغوایش کنی؟؟؟
پس برایش در هوای سرد دی ماهی بخوان 
یک غزل از دفترت شاید که شیدایش کنی 
می‌نشینی بی صدا همراه تار و بی‌کلام 
با جنون خود هیاهو کرده لیلایش کنی؟
یا که در یلدای چشمش چون عقابی کینه توز
می‌ بری بر بام حسرت تا که رسوایش کنی؟!
این _من_ گمگشته در صحرای بی پایان وهم 
می‌کند کاری که تو در دل هویدایش کنی