( آدم های اَمن )
کاش یاد بگیریم آدم های اَمن زندگی مان را از خودمان نرنجانیم
و از آنها حفاظی بسازیم برای مقابله با آدم هاییی که امروز دوست و فردا دشمنمان می شوند.
همان دوستانی که تمام وقت ، محبت و انرژی مان را صرفشان می کنیم و به راحتی از زندگی شان کنار گذاشته می شویم و با یک اشتباه ما ، دشمنمان می شوند.
وقتی به خودمان می آییم می بینیم جز همان آدم هایی که دلشان را شکسته و رهایشان کرده ایم ، هیچ کسی دوستمان ندارد و حواسشان به ما نیست.
و با تمام بدی های ما ، همچنان پای دوست داشتنمان ایستاده اند.
اگر وقت ، عشق و انرژی مان را صرف آن ها کرده بودیم ، می توانستیم با وجودشان قدرتی داشته باشیم که کوه را جا به جا کند ...
(( با این دلنوشته نمیخوام خدایی نکرده بگم دوست و رفیق و همسایه و..... بد هستند ، اتفاقا گاهی انگشت شمار بودند از این آدمها که از خواهر و برادر به آدم نزدیک تر بودند . ولی خداییش خانواده یه چیز دیگه ست و به قول قدیمیا اون بد بد هاشونم گوشتت رو بخورن ، استخونت رو دور نمیندازن 😊 پس اولویت باید همیشه خانواده باشه ))
درودبربانوالهه ی عزیزم
حرف حساب جواب نداره دیگه
آدمای امن خیلی کم اند ....